"Ngaji Hadits Arbain Nawawi bareng Parmin lan Atun" (3)

Hadits ke-2 "Iman bagian 1"

Mulih solat isya songko masjid, Parmin disambut bojone sing ugo lagi lebar solat. Isih nganggo rukoh, Atun cepet2 mbukakno lawang.
Parmin: "Assalamu'alaikum ya habibti.. "
Atun: "Wa'alaikum salam, ya ruhi wa qolbi.." (Jawabe Atun ora gelem kalah)
Mari nyelehake kupluk lan klambi koko, Parmin lungguh ono ing ruang tengah sinambi nyruput kopi adem siso mau sore.
Atun: "Kulo damelke kopi malih, kang?
Parmin: "ora usah. Iki ijeh setengah gelas kok. Senajan adem nek kopi gaweanmu tetep enak. Persis karo sing gawe kopi. Senajan wis mulai melar kesamping tetep sedep.
Atun: "gombal, ah! (Gayane Atun nesu, tapi ngguya- ngguyu seneng atine) O nggih kang, nek njenengan nerasaken keterangan hadis no kalih, mbok dijelasaken masalah iman riyin, nembe Islam"
Parmin: "iman kuwi artine percoyo. Manggone percoyo iku ning ati. Nek urusan ati kuwi, Tun, kadang ora iso dipikir utowo dijelasake. Contone awakmu kok iso seneng aku, ki coro akal ra ketemu lho. Lha wong aku iki elek, ora sugih yo ora pinter. Sementara awakmu ayu lan pinter. Nanging wong seneng yo ra iso di paido. Mulane nek iman marang Allah, coro imam Sanusi ora usah kakean di akal-akal. Sebab disamping cekak, akale menuso iku wis terbiasa tunduk karo hukum adat. Panjenengane maringi conto: nek wiji kang cilik iku menowo ditandur iso thukul njur dadi wit sing gedhe, ora tau terjadi, mesti wong ora percoyo yen ujug2 awakmu moro karo nggowo wiji asem trus kondo wiji iki nek dipendhem ing jero lemah bakal dadi gedhe ngluwehi awakmu. Yo koyo umpamane ono wong ngomong nek watu akik iso ditandur terus uwoh akik sing akih mesti wong ora percoyo. Bedo ning coro Allah, Tun. Allah kuoso nyiptaake opo wae senajan ora masuk akale menuso. Mulo nalikane nabi Zakaria ndonga marang Allah nyuwun putro njur disembadani Allah, nabi Zakariya malah bingung. Duh gusti kulo niki mpun tuwo bojo kulo mandul mosok saget gadah putro. Dijawab dening Allah, aku iso gawe Adam from nothing- kang asale ora ono apa-apane, opo meneh gawe anak kang ono bapak lan ibune. Dadi Tun, menuso ki wis kesuwen anut karo hukum sebab musabbab. Kroso ngelak, bareng ngombe banyu dadi seger. Terus gawe kesimpulan nek kang marai seger iku banyu. Padahal nalikane ngombe butuh kerja ribuan saraf kang ono ing awak. Lha sopo sing ngaktifno syaraf2 kuwi? Yo gusti Allah. Jajal Allah gawe syarafe wong ra berfungsi, banyu sak kali ra bakal iso gawe seger.
Atun: "Hwaah..... Hwahhhh"
Parmin: "Wis wis ayo dho turu, aku duwe penggawehan akeh sesuk"
Atun: "Monggo.. tapi jane kulo dereng ngantuk...."
Parmin: "Lha awakmu wis klakeban ngono kok?!"
Atun: "Kulo namung ngilingno janjine njenengan nek ngajine badhe diterusaken teng kasur"
Parmin: "weee ladalah.... "